Verslag Keltfest 2014

Afgelopen weekend was het weer tijd voor Keltfest. Op zaterdag waren wij van Throwing Acorns aanwezig, en het was een heerlijk feestje.

Wanneer je op het terrein aan komt, is het altijd eventjes inkomen en omschakelen. Met een ingang die wat verplaatst is, is dan zeker even wennen. Maar door de locatie van de ingang, die niet veel verschilt ten opzichte van eerst, maar alleen wat opgeschoven is, kom je gelijk tussen de eerste kraampjes uit, sterker dan vroeger. Niet alleen de ingang is wat verplaatst, ook de podia hebben op hun veld een iets andere locatie.

Finvarra opende de dag op het podium. Een half uurtje na openingstijd klonk hun muziek over het terrein, en dat is stiekem eigenlijk wel heel lekker om langs de kraampjes te slenteren. Zo gelijk ’s ochtends na binnenkomst wil je eigenlijk niet gelijk bij een band in het gras gaan zitten, of staan kijken, en Finvarra is dan een fijne band voor op de achtergrond. Gelukkig zijn ze niet alleen leuk als achtergrondmuziek, en speelden ze later op de dag nog een keer, waarbij je meer genegen bent om bij het podium langs te komen. Al met al twee heerlijke optredens. Voor de rest van het verslag, klik op de lees meer.

Ook Rapalje was twee keer te bewonderen op het podium. De heren zijn zeer geroutineerd, en dat is te merken. Zoals altijd klinkt het goed, en het is dan ook niet verwonderlijk dat het stuk gras voor het podium aardig dichtbevolkt is op dat moment. De speeltijden van Rapalje waren voor sommigen zeer praktisch. Zowel rond lunchtijd, als rond te tijd voor het avondeten trokken ze hun publiek naar het podium. Dit had tot het heerlijk gevolg dat degenen die op dat moment wat te eten wilden halen, wat korter in de rij stonden. En even eerlijk, je knobibrot of hamburger naar binnen werken onder het genot van Rapalje is niets mis mee.

Míll of Spain is een band die voor het eerst te vinden was op Keltfest. Hiermee waren zij voor een deel een grote verrassing. Zij brachten de folknummer op geheel eigen wijze ten gehore, wat erg aangenaam was om naar te luisteren. Er kwamen erg frisse klanken vanaf het podium, waardoor je met vlagen dacht aan popmuziek, maar het dit eigenlijk toch niet was. Al met al een heerlijke band om naar te luisteren.

Dat brengt ons bij Sowulo. De microfoons werkten niet geheel mee bij aanvang van het optreden, maar het was niet aan de bandleden af te zien dat ze hiervan onder de indruk waren. Het geheel van het optreden nam je mee door de seizoenen, en is heerlijk rustig om bij weg te dromen. Op een gegeven moment worden de nummers echter een beetje veel van hetzelfde, en net op het moment dat je verwacht dat er meer pit in een nummer komt met de viool, zakt het weer een beetje in. Sowulo zoals ze zich hebben laten horen klinkt goed, maar eigenlijk verwacht je meer, wat een beetje ontbreekt. Wij zijn desondanks erg benieuwd hoe deze band zich in de toekomst gaat ontwikkelen. De planning was niet helemaal handig, aangezien er een kleine overlap zat met de afsluiter van de avond, Scrum.

Scrum kan natuurlijk niet ontbreken op een feestje als Keltfest, en knalt als afsluiter van de dag dan ook van het podium. Ook aan hen kun je zien dat het zwaar ervaren muzikanten zijn, maar dat maakt het plezier wat ze uitstralen er niet minder om. Bijna het hele publiek heeft zich voor het podium verzameld, en gaat helemaal los. Wanneer er een – zeer zeldzaam- volledig muzikaal nummer gespeeld wordt, komt de band met een verrassing, want ook Skottie komt met een doedelzak aanzetten. Het laatste nummer is ook duidelijk het laatste nummer, en een pracht van een afsluiter.

Niet alleen de gewone podia waren qua muziek een daverend succes. Iets nieuws dit jaar was namelijk de pubtent, waar, veelal onder het genot van een biertje, genoten werd van verschillende singer-songwriter optredens. Menigeen kwam tot rust, en had het gevoel in een echte pub te zitten.

Naast de pubtent was er nog een verandering, en hier komen we toch echt met een kritische noot. Voor het eerst waren er geen Highland Games te bekennen. Waar er vorig jaar nog voor het eerst Highland Games voor bezoekers waren, ontbrak dit onderdeel geheel op Keltfest. Dit vonden wij best jammer, want juist de Highland Games waren iets wat heerlijk was om even rustig bij te gaan zitten kijken (wat ook altijd veel gedaan werd door de bezoekers), en wat Keltfest onderscheidt van andere evenementen. Om ons heen hoorden we toch wel eens de uitspraak opduiken dat Keltfest zo, zonder de Highland Games, eigenlijk net Castlefest in het klein is. Het unieke karakter van Keltfest ligt hem echt in de focus op de oude Keltische samenlevingen, en die landen nu, en lijkt voor de bezoekers nu toch echt niet meer zo sterk te zijn.

Een ander puntje van kritiek is het blokkenschema wat in het programmaboekje staat. Veel mensen vinden de indeling niet geheel logisch, en raken dan ook in verwarring wat betreft begintijden van optredens. Iedere keer zag je mensen puzzelen, dat het lijntje halverwege het blokje betekende dat dat de tijd was die in het blokje stond, en niet een kwartier later, wat bij de meesten als logischer ervaren wordt.

Los van deze kanttekeningen was het gewoon een geslaagd evenement. De levende geschiedenis was boeiend om te zien, portemonnees waren stukken leger bij vertrek dan bij aankomst, en de sfeer was ook gewoon gezellig. Het weer zat natuurlijk ook ontzettend mee, hoewel het in de avond vrij vlot afkoelde. De bezoekersaantallen waren er dan ook naar, want dit jaar kwamen er tuim 10.000 bezoekers op het evenement af, en was er maar ternauwernood genoeg parkeerruimte. Op naar volgend jaar dus!